2021.10.26 – Pierwsze przykazanie cz.3

Katechizm Kościoła Katolickiego

III. „Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną!"

2110. Pierwsze przykazanie zabrania oddawania czci innym bogom poza Jedynym Panem, który objawił siebie swojemu ludowi. Zakazuje zabobonu i bezbożności. Zabobon to pewnego rodzaju wynaturzony przerost religijności; bezbożność jest wadą sprzeciwiającą się, przez brak, cnocie religijności.

Zabobon

2111. Zabobon jest wypaczeniem postawy religijnej oraz praktyk, jakie ona nakłada. Może on także dotyczyć kultu, który oddajemy prawdziwemu Bogu, na przykład, gdy przypisuje się jakieś magiczne znaczenie pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym. Popaść w zabobon (Por. Mt 23, 16-22)– oznacza wiązać skuteczność modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakich one wymagają.

Bałwochwalstwo

2112. Pierwsze przykazanie potępia politeizm. Domaga się od człowieka, by nie wierzył w innych bogów poza Bogiem i nie oddawał czci innym bóstwom poza Jedynym Bogiem. Pismo święte nieustannie przypomina o odrzuceniu „bożków ze srebra i złota, uczynionych rękami ludzkimi”, które „mają usta, ale nie mówią; oczy mają, ale nie widzą...” Te czcze bożki czynią człowieka pustym: „Do nich są podobni ci, którzy je robią, i każdy, który im ufa” (Ps 115, 4-5. 8) (Por. Iz 44, 9-20; Jr 10, 1-16; Dn 14, 1-30; Ba 6; Mdr 13, 1-15, 19). Bóg natomiast jest „Bogiem żywym” (Joz 3, 10; Ps 42, 3 i in.), który daje życie i działa w historii.

2113. Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko fałszywych kultów pogańskich. Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega na ubóstwianiu tego, co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy człowiek czci i wielbi stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi o innych bogów czy o demony (na przykład satanizm), o władzę, przyjemność, rasę, przodków, państwo, pieniądze itd. „Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” – mówi Jezus (Mt 6, 24). Wielu męczenników poniosło śmierć za to, że nie oddawało czci „Bestii” (Por. Ap 13-14), odmawiając nawet udawania kultu. Bałwochwalstwo odrzuca jedyne panowanie Boga; jest nie do pogodzenia z Boską komunią (Por. Ga 5, 20; Ef 5, 5).

2114. Adoracja Jedynego Boga integruje życie ludzkie. Przykazanie adoracji samego Pana czyni człowieka prostym i chroni go przed zupełnym rozbiciem. Bałwochwalstwo jest wypaczeniem wrodzonego zmysłu religijnego człowieka. Bałwochwalcą jest ten, kto „niezniszczalne pojęcie Boga odnosi do wszystkiego, tylko nie do Boga” (Orygenes, Contra Celsum, 2, 40).

Wróżbiarstwo i magia

2115. Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub innym świętym. Jednak właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie. Nieprzewidywanie może stanowić brak odpowiedzialności.

2116. Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość (Por. Pwt 18, 10; Jr 29, 8). Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem - połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu.

2117. Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. Praktyki te należy potępić tym bardziej wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekanie się do interwencji demonów. Jest również naganne noszenie amuletów. Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich. Uciekanie się do tak zwanych tradycyjnych praktyk medycznych nie usprawiedliwia ani wzywania złych mocy, ani wykorzystywania łatwowierności drugiego człowieka.

Bezbożność

2118. Pierwsze przykazanie Boże potępia grzechy bezbożności, do których należą przede wszystkim: kuszenie Boga w słowach i czynach, świętokradztwo i symonia.

2119. Kuszenie Boga polega na wystawianiu na próbę – w słowach lub w uczynkach – Jego dobroci i wszechmocy. Właśnie w ten sposób Szatan chciał, by Jezus rzucił się ze Świątyni i aby przez to zmusił Boga do działania (Por. Łk 4, 9). Jezus przeciwstawia Mu słowa Boga: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego” (Pwt 6, 16). Takie wystawianie Boga na próbę rani szacunek i zaufanie, jakie należą się naszemu Stwórcy i Panu. Zawsze zawiera zwątpienie dotyczące Jego miłości, opatrzności i mocy (Por. 1 Kor 10, 9; Wj 17, 2-7; Ps 95, 9).

2120. Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentów i innych czynności liturgicznych, jak również osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu. Świętokradztwo jest grzechem ciężkim, zwłaszcza jeżeli jest popełnione przeciw Eucharystii, ponieważ w tym sakramencie jest obecne w sposób substancjalny Ciało samego Chrystusa (Por. KPK, kan. 1367; 1376).

2121. Symonia (Por. Dz 8, 9-24)jest określana jako nabywanie lub sprzedawanie rzeczywistości duchowych. Czarnoksiężnikowi Szymonowi, chcącemu nabyć władzę duchową, której działanie widział w Apostołach, Piotr odpowiada: „Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą... gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze” (Dz 8, 20). Postąpił więc zgodnie ze słowami Jezusa: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!” (Mt 10, 8) (Por. Iz 55, 1). Nie można przywłaszczać sobie dóbr duchowych i traktować ich jak właściciel lub pan, ponieważ mają one swoje źródło w Bogu. Można otrzymać je darmowo jedynie od Boga.

2122. „Oprócz ofiar określonych przez kompetentną władzę kościelną, szafarz nie może domagać się niczego za udzielanie sakramentów, a potrzebujący nie powinni być pozbawieni pomocy sakramentów z racji ubóstwa” (KPK, kan. 848). Kompetentna władza określa te ofiary zgodnie z zasadą, że lud chrześcijański powinien zadbać o utrzymanie szafarzy Kościoła. „Wart jest bowiem robotnik swej strawy” (Mt 10, 10) (Por. Łk 10, 7; 1 Kor 9, 5-18; 1 Tm 5, 17-18).

Ateizm

2123. „Wielu współczesnych nam ludzi nie dostrzega... wewnętrznej i żywotnej łączności z Bogiem albo ją wyraźnie odrzuca, tak że ateizm należy zaliczyć do najpoważniejszych spraw doby obecnej”.

2124. Pojęcie „ateizm” obejmuje bardzo zróżnicowane zjawiska. Często spotykaną postacią ateizmu jest materializm praktyczny, który ogranicza potrzeby i ambicje człowieka do przestrzeni i czasu. Humanizm ateistyczny błędnie uważa, że człowiek jest „sam sobie celem, sam jedynym sprawcą i demiurgiem swojej własnej historii”. Inna postać współczesnego ateizmu oczekuje wyzwolenia człowieka na drodze wyzwolenia gospodarczego i społecznego, któremu – jak twierdzi – „religia z natury swej stoi na przeszkodzie, gdyż budząc nadzieję człowieka na przyszłe, złudne życie, odstręcza go od budowy państwa ziemskiego”.

2125. Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw cnocie religijności (Por. Rz 1, 18). Odpowiedzialność za to przewinienie może znacznie zmniejszyć intencja i okoliczności. W powstawaniu i rozpowszechnianiu się ateizmu „niemały udział mogą mieć wierzący, o ile skutkiem zaniedbań w wychowaniu religijnym albo fałszywego przedstawiania nauki wiary, albo też braków w ich własnym życiu religijnym, moralnym i społecznym, powiedzieć o nich trzeba, że raczej przesłaniają, aniżeli pokazują prawdziwe oblicze Boga i religii”.

2126. Często ateizm opiera się na błędnej koncepcji autonomii ludzkiej, która posuwa się aż do odrzucania jakiejkolwiek zależności od Boga. W rzeczywistości „uznanie Boga bynajmniej nie sprzeciwia się godności człowieka, skoro godność ta na samym Bogu się zasadza i w Nim się doskonali”. Kościół wie, „że to, co on wieści, idzie po linii najtajniejszych pragnień serca ludzkiego”.

Agnostycyzm

2127. Agnostycyzm przybiera wiele postaci. W niektórych przypadkach agnostyk nie neguje Boga; postuluje natomiast istnienie bytu transcendentnego, który nie może objawić się i o którym nikt nie potrafi nic powiedzieć. W innych przypadkach agnostyk nie wypowiada się na temat istnienia Boga, twierdząc, iż jest ono niemożliwe do udowodnienia, a nawet potwierdzenia czy zanegowania.

2128. Agnostycyzm może niekiedy łączyć się z jakimś poszukiwaniem Boga, lecz może również być obojętnością, ucieczką przed ostatecznymi pytaniami egzystencjalnymi oraz lenistwem sumienia moralnego. Agnostycyzm najczęściej jest równoznaczny z ateizmem praktycznym.

IV. „Nie będziesz czynił żadnej rzeźby...”

2129. Nakaz Boży zabraniał człowiekowi wykonywania jakichkolwiek wizerunków Boga. Księga Powtórzonego Prawa wyjaśnia: „Skoroście nie widzieli żadnej postaci w dniu, w którym mówił do was Pan spośród ognia na Horebie – abyście nie postąpili niegodziwie i nie uczynili sobie rzeźby przedstawiającej...” (Pwt 4, 15-16). Izraelowi objawił się absolutnie transcendentny Bóg. „On jest wszystkim!”, lecz jednocześnie „jest On... większy niż wszystkie Jego dzieła” (Syr 43, 27-28). „Stworzył je bowiem Twórca piękności” (Mdr 13, 3).

2130. Jednak już w Starym Testamencie Bóg polecił lub pozwolił wykonywać znaki, które w sposób symboliczny miały prowadzić do zbawienia przez Słowo Wcielone, jak wąż miedziany (Por. Lb 21, 4-9; Mdr 16, 5-14; J 3, 14-15), arka Przymierza i cherubiny (Por. Wj 25, 10-22; 1 Kri 6, 23-28; 7, 23-26).

2131. Opierając się na misterium Słowa Wcielonego, siódmy sobór powszechny w Nicei (787 r.) uzasadnił – w kontrowersji z obrazoburcami – kult obrazów przedstawiających Chrystusa, jak również Matkę Bożą, aniołów i świętych. Syn Boży, przyjmując ciało, zapoczątkował nową „ekonomię” obrazów.

2132. Chrześcijański kult obrazów nie jest sprzeczny z pierwszym przykazaniem, które odrzuca bałwochwalstwo. Istotnie „cześć oddawana obrazowi odwołuje się do pierwotnego wzoru”i „kto czci obraz, ten czci osobę, którą obraz przedstawia”. Cześć oddawana świętym obrazom jest „pełną szacunku czcią", nie zaś uwielbieniem należnym jedynie samemu Bogu.

Obrazom nie oddaje się czci religijnej ze względu na nie same jako na rzeczy, ale dlatego, że prowadzą nas ku Bogu, który stał się człowiekiem. A zatem cześć obrazów jako obrazów nie zatrzymuje się na nich, ale zmierza ku temu, kogo przedstawiają (Św. Tomasz z Akwinu, Summa theologiae, II-II, 81, 3, ad 3).

REFLEKSJA

Pierwsze przykazanie – Zofia Zarębianka

Czy przykazanie to nie straciło znaczenia dla nas, ludzi końca XX wieku po Chrystusie? Czy nie zwietrzało? Czy nie wydaje się nam czasem, że zostało wszak wypowiedziane do Izraelitów, w momencie, gdy politeizm i kulty fetyszystyczne panowały niemal wszechwładnie? I równocześnie, takie się nam wydaje oczywiste w kręgu kultury Judeo-chrześcijańskiej – że jest jeden Bóg.

Czy rzeczywiście pierwsze z Bożych przykazań skierowane było tylko do narodu wybranego? Pan Jezus powiedział przecież, że nie przyszedł znieść Prawa, ale je udoskonalić. Jak więc rozumieć tę starotestamentową przestrogę Pana w świetle objawienia Nowego Testamentu? Co znaczy to przykazanie dzisiaj, dla mnie, dla każdego chrześcijanina?

Jam jest Pan Bóg Twój, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. I zaraz potem: Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną. Bóg jest wyzwolicielem. Bóg wyprowadził naród izraelski z konkretnie umiejscowionej w czasie niewoli politycznej, ale ziemia egipska jest figurą wszelkiej niewoli. Niewoli grzechu i niewoli śmierci również, a raczej przede wszystkim. Bóg wyprowadza mnie też z niewoli kłamstwa. Kłamstwem zaś jest oddawanie czci „cudzym bogom”, w chwili, gdy objawił się Bóg prawdziwy i jedyny. „Cudzy bogowie” to inni bogowie, inni niż Pan. Kłamstwem jest bałwochwalstwo. Niby nie grozi nam dziś odlewanie z brązu złotego cielca… Jednak, czy „inny bóg” to tylko „złoty cielec”? Wszystko właściwie wyalienowane z Bożego porządku może stać się dla mnie „cielcem złotym”, „bogiem innym”.

Ja sam – gdy w sobie widzę ostateczną miarę swoich czynów:

- gdy sądzę, że jestem samowystarczalna, mocna i mądra;

- gdy zapominam, że sama dla siebie jestem darem Pana Boga;

- gdy zapominam, że moje życie to dzierżawa Pańska;

- moja praca – gdy ją absolutyzuję;

- moja rodzina – gdy widzę tylko ją i nic ponadto;

- mój majątek – gdy żyję po to jedynie, by go pomnażać dla samej satysfakcji posiadania;

A nawet:

Msza święta – gdy zaczynam chodzić na nią nie dla spotkania z Bogiem, ale wykorzystując ją jako okazję do pokazania swej pobożności albo swego przyodziewku.

A nawet:

Modlitwa – gdy modlę się ustami, a nie sercem i wymawiam formułki, które nie zmieniają mego życia;

A nawet:

Spowiedź – gdy traktuję ją jako egotyczne zapatrzenie w siebie samą, albo gdy tak się przywiążę do spowiednika, że zaczyna mi przysłaniać Boga, którego jest sługą i reprezentantem.

Wszystko więc, nawet rzeczy dobre i święte, stać się mogą dla mnie „bogiem cudzym”, nie mówiąc już o rzeczywistości grzechu bardziej oczywistego. Gdzie skarb twój, tam serce twoje – mówi Jezus (Mt 6,21) a św. Jan przestrzega przed pożądliwością oczu, pożądliwością ciała i pychą żywota (1J 2,16), czyli przed cudzymi bogami, przed oddawaniem czci bałwanom, ulepionym w własnych, nieposkromionych żądz.

Jeden jest Pan i nie ma innego! Pierwsze przykazanie wzywa mnie do wolności od wszystkiego, co nie jest samym Bogiem, do rewizji mojej hierarchii wartości. Wreszcie, do pokornego uznania w skrusze serca, ale i radości, że Bóg jest niepodzielnym Panem mojego życia.

MODLITWY

Modlitwy o uwolnienie

Do Pana Jezusa

O Jezu Zbawicielu, Panie mój i Boże mój, który poprzez ofiarę krzyża odkupiłeś nas i zwyciężyłeś władzę szatana, proszę cię o uwolnienie mnie od wszelkiej obecności diabelskiej i od wszelkiego wpływu szatana.

Proszę Cię o to w Twoje imię,

Proszę Cię o to przez Twoje rany,

Proszę Cię o to przez Twoją krew,

Proszę Cię o to przez Twój krzyż,

Proszę Cię o to przez wstawiennictwo Maryi, Niepokalanej i Bolesnej.

Krew i woda, które wypływają z Twojego boku, niech spłyną na mnie, aby mnie oczyścić, wyzwolić, uzdrowić. Amen.

z z z

Panie, Ty jesteś wielki, Ty jesteś Bogiem, Ty jesteś Ojcem. Ciebie prosimy przez wstawiennictwo i pomoc archaniołów Michała, Rafała, Gabriela, by nasi bracia i siostry zostali uwolnieni od złego ducha, który uczynił ich niewolnikami.

Wszyscy święci, przyjdźcie nam z pomocą.

Od niepokoju, smutku, obsesji, – Ciebie prosimy, uwolnij nas, Panie.

Od nienawiści, nierządu, zawiści,

Od myśli o zazdrości, gniewie, śmierci,

Od wszelkiej myśli o samobójstwie i poronieniu dziecka,

Od popadania w rozwiązłość cielesną,

Od rozbicia rodziny, od wszelkiej złej przyjaźni,

Od wszelkiej formy czarów, uroków, guseł i od wszelkiego zła ukrytego,

Panie, który powiedziałeś pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję, Przez wstawiennictwo Dziewicy Maryi, uwolnij nas od wszelkiego przekleństwa i spraw, abyśmy się cieszyli Twoim pokojem.

Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Do Maryi

O czcigodna Królowo nieba i Pani Aniołów, Ciebie, która otrzymałaś od Boga moc i misję zmiażdżenia głowy szatana, prosimy pokornie, abyś zesłała nam niebiańskie zastępy, aby na Twój rozkaz przepędziły złe duchy, walczyły z nimi wszędzie, stłumiły ich śmiałość i zepchnęły je do otchłani. Amen.

Do świętego Michała Archanioła

Święty Michale Archaniele, broń nas w walce. Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha, bądź nam obroną. Niech Bóg go poskromi, pokornie prosimy. A ty, Książę wojska niebieskiego, szatana i inne złe duchy, które na

zgubę dusz krążą po świecie, mocą Bożą strąć do piekła. Amen