- Szczegóły
- Poprawiono: 25 maj 2023
- Odsłony: 275
2023.05.23 – Gdy starasz się uwolnić od zła i szukasz dobra (reguła 11)
Rozdział 3
Odczytaj samego siebie… pięknego czy brzydkiego
2. Gdy starasz się uwolnić od zła i szukasz dobra (reguła 11)
Jedenasta Reguła: Jeśli przezywasz pociechę, staraj się upokorzyć i przywrócić sobie właściwy wymiar, myśląc o tym, jak niewiele jesteś wart w czasie strapienia bez tej łaski czy pociechy. Jeśli natomiast przeżywasz strapienie, pomyśl, że z łaską Bożą możesz je znieść, czerpiąc siły od Pana (ĆD 324).
Jak zachować się podczas pociechy? Zamiast unosić się pychą, bądź pokorny myśląc, jakim jesteś podczas strapienia. Także pamiętaj o tym, że Pan jest blisko ciebie i cię wspomaga.
Niech pociecha będzie dla ciebie okazją do pokory, a nie niebezpieczeństwem popadnięcia w samozadowolenie. „Cóż masz, czego byś nie otrzymał. A jeśli otrzymałeś, to czego się chlubisz, jakbyś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7).
Spójrz na siebie w prawdzie, poznaj twój właściwy wymiar myślą o tym, czym jesteś o co czynisz bez Jego darów. Poznanie tych ograniczeń i twej nicości to prawdziwa mądrość. Jest to prawdziwe poznanie siebie, że jesteś jak wszyscy inni, należysz do Boga, który daje wszystko tobie i innym.
Pustka przyciąga pełnię. Pokora opróżnia cię z ciebie samego i przyciąga do ciebie Boga. On czyni z pokornego swoją świątynię, mieszkanie swojej chwały (por. Iz 57,15). Dopóki nie jesteś pokorny, nie jesteś w stanie przyjąć tego, co Bóg chce ci ofiarować. A jeśli będziesz się chełpił tym, co On ci daje, straciłeś to już, co więcej, stało się okazją do upadku.
Dlatego nieprzyjaciel kusi cię zawsze pychą z dobra i przygnębieniem z powodu zła, co w sumie oznacza to samo. Jeśli zatem podczas pociechy powinieneś się upokarzać i uważać za nic, w strapieniu nie pognębiaj się i uważaj za twoje wszystko: Boga, który napełnia samym sobą twoją pustkę i pustkę wszystkich.
Teksty Biblijne:
Mk 14,26-31: Piotr jest przykładem egzaltacji, która prowadzi do porażki.
Łk 1,46nn: Maria jest wzorem tego, kto uniża się podczas wyniesienia.
Willi Lambert – Słownik duchowości ignacjańskiej
3.01. Fundament i cel – Bóg
Przypominam sobie jak podczas studiów teologicznych któregoś razu uczułem w sobie palące pragnienie prostej wiary. Wiara ta miałaby być tak prosta, jak sobie życzyłem, abym jeszcze w chorobie umiał modlić się oddechem. Stało się dla mnie całkowicie jasne, że egzamin z dogmatyki zdam jedynie z pomocą tysiąca słów, zaś własną śmierć „zdam” tylko jednym tchnieniem. Szczególnie mnie poruszyło, kiedy później życzenie to związało się z historią umierającego świętego Ignacego. Brat Tommaso Cannizzaro, jego pielęgniarz ostatniej nocy, przekazuje: „Ignacy niespokojnie się poruszał, raz za razem mówił po kilka słów. Około północy stał się spokojniejszy i tylko powtarzał: Ay, Dios! tzn. Ach, Boże!”
Było i jest to ostatnie słowo, które współbracia od Ignacego usłyszeli. Czy mógłby powiedzieć więcej i pozostawić jako ostatnie słowo testamentu?!
Ile bólu i pociechy, ile przerażenia i zdziwienia, ile oddania się i radości może być wyrażone i ukryte w jednym „Ach!”. „Ach, Dios!” – Bóg był wielkim „Ach”, wielkim oddechem w życiu Ignacego.
W Starym Testamencie często mówi się o „Bogu, naszym Ojcu”. Kim był Bóg „naszego ojca Ignacego” jak mówią ci, którzy czują się z nim szczególnie związani?
- Bóg Ignacego jest Bogiem, który jako „Stwórca i Pan sam przekazuje swojej pobożnej duszy, ogarniając ją swoją miłością i chwałą”, jak to jest powiedziane w książeczce „Ćwiczeń duchowych” (ĆD, 15).
- Bóg Ignacego jest Bogiem zmiłowania, do którego pewnego razu zwraca się w modlitewnie proszącym westchnieniu: „Mój Boże, jak nieskończenie dobry jesteś! Znosisz nawet kogoś, kto jest tak zły i zepsuty jak ja”.
- Bóg Ignacego jest ostatnią ucieczką dla zwątpionego w okropnej fazie pokusy samobójstwa.
- Bóg Ignacego jest Bogiem, który objawia się w Jezusie i wzywa do naśladowania.
- Bóg Ignacego jest Bogiem, który swojego ucznia „wziął do nauki jak nauczyciel” (OP, 27), aby ten nauczył się „miłości, pokory i cierpliwości” (OP, 14).
- Bóg Ignacego jest „zawsze większym Bogiem” – „Deus semper maior” – ku którego chwale wszystko się dzieje.
- Bóg Ignacego jest Bogiem Trójjedynym, który zazwyczaj tak trzeźwego Ignacego potrafi doprowadzić do ekstazy widokiem trzech kwiatów lub trzech gołębi.
- Bóg Ignacego jest Bogiem, który pozwala się „szukać i znaleźć” we wszystkim: w pracy i modlitwie, we Mszy i w polityce.
Myśl, aby tę niezwykle kosztowną Perłę na polu swego życia móc całkowicie zobaczyć i dotknąć przez śmierć, przyprowadzała Ignacego raz za razem do płaczu. Tak bardzo, że w trosce o jego wzrok lekarz poradził mu porzucić tę myśl.
Wówczas, nocy na 31 listopada 1556 śmierć nie była już więcej myślą, którą Ignacy miał zatrzymać lub porzucić. Wtedy Siostra Śmierć była całkowicie rzeczywistością i pozwalała pokornie zdziwionemu człowiekowi Bożemu, Ignacemu z Loyoli, wejść w Boga jego życia: „Ay, Dios!”
katowicka.pl
KATECHIZM